Артыкбикә образына характеристика

М. Әмирнең 1936 елда басылган «Агыйдел» повестенда 1927-1928 еллар авылы күрсәтелә. Авылда зур үзгәрешләр бара. Әсәрдә шушы үзгәртеп коруларга килеп кушылган һәм актив эш алып барган яшьләр образларына зур урын бирелгән. Болар − шәһәрдә укып, җәйге каникулларга авылга кайткан Гаяз, Ильяс һәм Артыкбикәләр. Бу комсомоллар, авылда, авыл яшьләрен туплап, төрле эшләр алып баралар, аңлату эшләре үткәрәләр, спектакльләр куялар, кулаклар белән көрәш җәелдерәләр.

Актив комсомолларның берсе − Артыкбикә. Артыкбикә − ятимә кыз. Ләкин ул югалып калмый. Гаиләдә ул тугызынчы бала була. Әтисе аңа, чибәрлеге буенча кешедән артык булганга, Артыкбикә дип исем куша. Ачлык, хәерчелек, ярлылыктан бу гаилә кырылып бетә. Бары тик Артыкбикә белән Күчәрбай гына исән калалар. Артыкбикәне авылның Йомагыл дигән байлары балалыкка алалар. Монда ул ятимлекнең бөтен авырлыгын татый. Аеруча Йомагылның килене кызны күралмый. Еш кына иренә: «Бер хәерсенең артык балаһын асрап ятарга нимәң етмәгән», − дип кабатлый, сылтау юктан сылтау чыгарып, Артыкбикәне кыйный торган була. Унөч яшькә җиткәч, Иомагыл Шәңгәрәй байның тол калган улына Артыкбикәне кияүгә бирергә була. Моның өчен ул Шәңгәрәй байдан биш йөз сум акча, дүрт баш эре мал, күлмәкләр, итекләр, инә туны, урын-җир мәһәре алмакчы була. Бу хәбәрне ишеткән Артыкбикә, елап, Рабига апасы янына килә һәм коткаруын үтенә. Рабига җиңгәсе аны тынычландыра һәм туй көне килеп җиткәч ярдәм итә. Артыкбикә авылдан чыгып китә. Ул, шәһәргә барып, авыл хуҗалыгы техникумына укырга керә. Шулай итеп ул үз язмышын үз кулына ала. Авыл яшьләре арасында, актив эш алып бара. Яшьләр куйган спектакльләрдә катнаша. Ул башкарган Галиябану роле һәркемне сокландыра. Аның җыры бөтен кешене үзенә карата. «Аның вакытлыча гына Галиябану роленә кергән һәвәскәр артистка икәнлеген онытасың»,− дип яза М. Әмир. Артыкбикә үзенең чибәрлеге белән дә аерылып тора. Аны беренче күргәндә, Ильяс белән Гаяз сокланудан сүзсез калалар һәм бер күрүдә гашыйк булалар.

Артыкбикә − туган җанлы кыз. Ул үзенә ярдәм иткән Рабига апасына бик рәхмәтле. Кечкенә чагында ук аерылышкан абыйсы Күчербайны эзли һәм таба. Автор туганнарның очрашуларын бик җылы итеп сурәтли.

Повестьта күрсәтелгән Артыкбикә образы гүзәллек, уңганлык, сафлык һәм янып торган яшьлек үрнәге булып гәүдәләнә. Ул чүп-чар арасыннан калкып чыккан матур чәчәкне хәтерләтә.

С. Хәким иҗаты

Бирем. С. Хәким иҗатының үзенчәлекле яклары нәрсәдә дип уйлыйсыз?

С. Хәким − авыл баласы. Аның бөтен нәселе авылда яшәгән. Ул үзенең нәсел шәҗәрәсен яхшы белә. Ата-бабалары кичергән хисләрне үз шигырьләрендә бирергә тели шагыйрь. Шуңа күрә аның әсәрләре туган якка, аның назлы, ягымлы табигатенә, эш сөюче фидакяр кешеләренә багышланган. Шагыйрь буларак, автор үсеп утырган чәчәкләр, арышлар белән сөйләшә. Үзе «чапкан печәннәрне туйганчы» иснәү − аның өчен зур бәхет.

С. Хәким иҗатының төп үзенчәлеге дә аларның сагынуга төрелгән авыл темасы булуында. Шагыйрь Наҗар Нәҗми аның иҗаты турында: «С. Хәкимнең бөтен барлыгы − җаны, акылы, күз карашлары, сөйләшүләре, атлап йөрүләре, елмаюы − туган җиренә, басуларына, юл-сукмакларына, тауларына, урманнарына, чишмәләренә, шул җирдә яшәгән кешеләр күңеленә килеп кушылып, бер бөтенгә әйләнә», дип яза.

С. Хәкимнең бөтен иҗаты авылына барып тоташа, дисәк тә, ялгыш булмас. Әнисен ул туган авылыннан башка күз алдына китерә алмый. Әнисе аның күз алдына түбәндәгечә килеп баса:

Пар кулыңа пар чиләгең асып,

Син чыгасың, әнкәй, коега.

(«Әнкәй»)

«Юксыну» шигыре исә − туган ягын сагынуның югары дәрәҗәдәге үрнәге. Шуңа күрә дә бу җыр татар халкының сугыш чорында иң яратып, моңланып җырланган җыры (Ш. Мәҗитов көе) булган.

С. Хәким шигырьләре халкыбызның тирән хисен, сагышын, туган ягына олы мәхәббәтен дулкынландыргыч итеп чагылдыра.